چرا مسیح‌ انسان شد؟

در این ایام عید میلاد، فرصت خوبی است که کمی دربارۀ آمدن مسیح به این جهان تفکر کنیم‌. وقتی به‌یاد می‌آوریم که مسیح از ازل وجود داشته‌، و همه چیز به‌وسیلۀ او هستی یافته‌، این سؤال پیش می‌آید که آیا واقعاً لازم بود که پسر خدا جلال آسمان را ترک کند، لباس بشری بپوشد و به‌صورت یک انسان ظاهر شود؟

یوحنای رسول به این سؤال جواب می‌دهد. او در اولین رسالۀ خود پنج دلیل می‌آورد تا نشان دهد که چرا مسیح به‌صورت انسان ظاهر شد. البته قبل از هر چیز، در این رساله مشاهده می‌کنیم که یوحنا می‌خواهد روی این موضوع تأکید نماید که مسیح واقعاً به‌صورت جسم ظاهر شد. در آن زمان اشخاصی بودند که این حقیقت را رد می‌کردند و می‌گفتند که مسیح فقط با روح آشکار شد و نه با جسم‌. بنابراین‌، یوحنا در فصل چهارم‌، آیات ۱ تا ۳ به این موضوع اشاره می‌کند. نباید فراموش کنیم که مسیحیت مبتنی بر حقایق تاریخی است و اگر کسی می‌توانست خلاف این را ثابت کند، مسیحیت از بین می‌رفت‌. به همین دلیل‌، همۀ رسولان به این موضوع بسیار اهمیت می‌دهند.

برای نمونه پطرس می‌نویسد: «وقتی ما دربارۀ قدرت خداوند ما عیسی مسیح و آمدن او سخن گفتیم‌، به افسانه‌هایی که با مهارت ساخته شده‌اند متوسل نشدیم‌، زیرا ما با چشمان خود بزرگی ملکوت او را دیده‌ایم‌» (دوم پطرس ۱:‏۱۶). یوحنا نیز این حقیقت را تأئید می‌کند و در قسمت اول رساله‌اش می‌فرماید که ما او را شنیدیم و دیدیم و لمس کردیم‌. بله‌، همان کلمه که خود خدا بود، واقعاً شکل انسان به خود گرفت و در میان ما ساکن گردید (یوحنا ۱:‏۱ و ۱۴). اما چرا؟

۱- مسیح ظاهر شد تا گناهان بشر را از میان بردارد (۳:‏۵)

به همین جهت اولین باری که یحیی مسیح را دید، فرمود: «نگاه کنید! این است آن برۀ خدا که گناه جهان را برمی‌دارد» (یوحنا ۱:‏۲۹). یوحنا نیز در رساله‌اش این موضوع را تأئید می‌کند و می‌فرماید: «محبتی که من از آن سخن می‌گویم‌، محبت ما نسبت به خدا نیست‌، بلکه محبت خدا نسبت به ماست- محبتی که باعث شد او پسر خود را به‌عنوان کفارۀ گناهان ما به جهان بفرستد» (اول یوحنا ۴:‏۱۰).

خدا را شکر که در مسیحیت‌، پایه و اساسی برای آمرزش گناهان وجود دارد که همان صلیب مسیح است‌. در صلیب است که متوجه زشتی گناه می‌شویم و پی می‌بریم که با چه قیمتی خریده شده‌ایم‌. بنابراین یوحنا می‌فرماید: «این را به شما می‌نویسم که گناه نکنید» (۲:‏۱). هدف ما نیز باید همین باشد! اما باز هم خدا را شکر که «اگر کسی مرتکب گناهی شود در پیشگاه خدای پدر کسی را داریم که برای ما شفاعت می‌کند» (۲:‏۱و۲) و «اگر ما به گناهان خود اعتراف نماییم ... او گناهان ما را می‌آمرزد» (۱:‏۹).

۲- مسیح ظاهر شد تا کار شیطان را نابود سازد (۳:‏۸)

مسیح تأئید می‌کند که شیطان قاتل و دروغگو است‌. او فرمود: «دزد می‌آید تا بدزدد، بکشد و نابود سازد، من آمده‌ام تا آدمیان حیات یابند و آن را به‌طور کامل داشته باشند» (یوحنا ۸:‏‏۴۴ ، ۱۰:‏‏۱۰). مردم زیر کنترل روح شیطان بسر می‌برند و همانطور که یوحنا می‌گوید: «تمام دنیا تحت تسلط شیطان است‌» (۵:‏۱۹). ولی خدا می‌خواهد ما را از چنگ نیرومند ظلمت برهاند و به پادشاهی پسر عزیزش منتقل سازد (کولسیان ۱:‏۱۳).

خدا را شکر که آزادی واقعی از تمام اسارت‌ها و ترس‌ها در مسیح پیدا می‌شود. «مسیح انسان گردید تا به‌وسیلۀ مرگ خود ابلیس را که بر مرگ قدرت دارد، نابود سازد و آن کسانی را که به سبب ترس از مرگ تمام عمر در بردگی بسر برده‌اند، آزاد سازد» (عبرانیان ۲:‏۱۴و۱۵).

۳- مسیح ظاهر شد تا به‌وسیلۀ او حیات بیابیم (۴:‏۹)

چقدر باید خدا را شکر کنیم برای اطمینان از دریافتِ حیات‌؛ نه فقط حیات روحانی در این زندگی‌، بلکه حیات جاودانی در ابدیت‌. یوحنا می‌فرماید: «این نامه را نوشتم تا شما که به نام پسر خدا ایمان دارید، یقین بدانید که حیات جاودانی دارید» (۵:‏۱۱-۱۳).

اطمینان از دریافت حیات ارزش زیادی دارد زیرا بسیاری از مردم در جستجوی آن هستند. شخصی را می‌شناسم که الآن تمام وقت خود را به‌ خدمت خداوند سپرده است‌؛ او قبلاً در مذهب خود بسیار متعصب بود و همیشه به مسیحیت حمله می‌کرد. آخر خودش به مسیح ایمان آورد و وقتی می‌خواست شهادت خود را بنویسد، این عنوان را برای کتاب خود انتخاب کرد: "در جستجوی اطمینان‌". او در این کتابچه‌، اعتراف می‌کند که در طول سال‌های درازی که از مذهب خود دفاع می‌کرده و دیگران را مورد حمله قرار می‌داده‌، هیچ اطمینانی از حیات جاودانی نداشته است‌. انسانِ مرده به حیات احتیاج دارد و خدا را شکر که مسیح ظاهر شد تا ما به‌وسیلۀ او حیات داشته باشیم‌.

۴- مسیح ظاهر شد تا نجات‌دهندۀ عالم باشد (۴:‏۱۴)

اصطلاح "نجات‌دهندۀ عالم‌" تأئید می‌کند که پیغام مسیح مخصوص همه‌، در هر زمان می‌باشد. به همین جهت‌، از ابتدای زندگی مسیح بر روی زمین‌، برای بسیاری آشکار شده بود که او باید "نجات‌دهندۀ جهان‌" باشد. بارها به‌خصوص در قسمت اول انجیل لوقا، به این اصطلاح برخورد می‌کنیم‌. مثلاً مریم می‌گوید: «روح من در نجات‌دهندۀ من‌، خدا، شادی می‌کند» (۱:‏۴۶)، زکریا می‌گوید: «از خاندان بندۀ خود داود، رهانندۀ نیرومندی برافراشته است (۱:‏۶۹)... که با آمرزش گناهانشان رستگار می‌شوند» (۱:‏۷۷)، فرشتۀ خداوند می‌گوید: «امروز... نجات‌دهنده‌ای برای شما به دنیا آمده است‌» (۲:‏۱۱)، شمعون می‌گوید: «چشمانم نجات تو را دیده است‌» (۲:‏۳۰)- همان عیسی که قوم خودش را از گناهانشان رهایی خواهد داد (متی ۱:‏۲۱).

اشکال انسان چیست‌؟ بعضی‌ها ادعا می‌کنند که اشکال انسان فقط نادانی اوست و از طریق مکاشفۀ خدا به‌وسیلۀ پیامبران‌، نادانی او برطرف می‌شود. اما در حقیقت‌، اشکال انسان خیلی عمیق‌تر از اینهاست‌. می‌شود گفت که اشکال انسان‌، ناتوانی اوست‌. مشکل انسان هرگز بی‌اطلاعی از آنچه باید بکند نیست‌، بلکه فقدان نیروی لازم جهت انجام این وظیفه او را درمانده ساخته است‌. پس سؤال‌ این است که چه کسی می‌تواند انسان را که در چاه گناه افتاده است‌، در بیاورد؟ به همین دلیل‌، در وهلۀ اول‌، ما به یک نجات‌دهنده نیاز داریم‌، نه به یک معلم‌؛ و تنها منجی عالم‌، عیسی مسیح است‌. «در هیچ کس دیگر رستگاری نیست و در زیر آسمان هیج نامی جز نام عیسی به مردم عطا نشده است تا به‌وسیلۀ آن نجات یابیم‌» (اعمال رسولان ۴:‏۱۲).

 ۵- مسیح ظاهر شد تا خدای حقیقی را به ما بشناساند (۵:‏۲۰)

در انجیل یوحنا ظاهراً تناقضی وجود دارد، زیرا در ۱:‏۱۸ می‌خوانیم‌: «کسی هرگز خدا را ندیده است‌» و در ۱۴:‏۸ مسیح به شاگردانش می‌فرماید: «شما او را دیده‌اید». ما خدا را شکر می‌کنیم که با دیدن عیسی مسیح که صورت خدای نادیده است‌، گویی خود خدا را می‌بینیم و در نتیجه‌، می‌توانیم او را بشناسیم‌. همانطوری که مسیح می‌فرماید: «این است حیات جاودان که آنها تو را خدای واحد حقیقی و عیسی مسیح را که فرستادۀ توست‌، بشناسند» (یوحنا ۱۷:‏۳). این شناخت هم به زندگی مسیح مربوط است و هم به مرگ او. مسیح به‌وسیلۀ یک زندگی انسانی‌، خدا را به ما نشان می‌دهد و به‌وسیلۀ یک مرگ فداکارانه‌، ما را با خدا آشتی می‌دهد. آیا برای ما افتخاری بزرگتر از این وجود دارد که فرزندان روحانی خدا بشویم و بدانیم خدای متعال‌، پدر پر محبت ماست‌؟ به همین دلیل خدا از روی محبتش مسیح را فرستاد تا ما بتوانیم او را بشناسیم و با او در تماس باشیم‌.

ولی واقعاً لازم است که ما شخصاً عیسی مسیح را به‌عنوان نجات‌دهندۀ خود بپذیریم‌. اگر نه‌، تجسم خدا از طریق مسیح هیچ سودی عاید ما نمی‌گرداند.

اگر عیسی هزاران بار دیگر، به‌دنیا زندگانی گیرد از سر،

کند روشن ز نو دنیای ما را، شفا بخشد همه مرضای ما را،

به‌خود خواند همه زحمتکشان را، ببخشد زندگانی مردگان را،

نمایاند به انسان راه چاره‌، شود مصلوب و برخیزد دوباره‌،

ولی در قلب ما وارد نگردد، سراسر جمله کارش هیچ ارزد!

بازگشت مسیح

مسیحیان اولیه، بازگشت مسیح را « امید متبارک » میدانستند (تیطس باب ۲ آیه ۱۳). آنها انتظار داشتند تمام پیشگوییها و وعدههای کتاب مقدس در ظهور دوم تحقق یابند، زیرا این هدف مسیحیت است. تمام کسانی که مسیح را دوست دارند، منتطر روزی هستند تا بتوانند رو در رو با او همنشین شوند. سخنان او در آن آیات، به نوعی نزدیکی و صمیمیت را که ما نه تنها با مسیح بلکه با یکدیگر نیز خواهیم داشت، اشاره دارند.

مسیحیان به این وعده معتقدند، زیرا کتاب مقدس ما را از تحقق آن مطمئن میسازد. ما این اطمینان را داریم، زیرا سخنان عیسی را باور داریم که فرمود، « دوباره میآیم » (یوحنا باب ۱۴ آیه ۳). درست همانطور که آمدن نخست مسیح پیشگویی شد، آمدن دوباره او نیز حتی در عهد قدیم پیشگویی شده است. پیش از طوفان، خدا به خنوخ که بزرگ و سر سلسله قوم بود گفت که آمدن مسیح موعود در جلال، پایانی بر گناه خواهد بود. او پیشگویی نمود، « ببینید خداوند با دهها هزار نفر از مقدسین خود میآید تا بر همه آدمیان داوری کند و انسانهای شریری را که از روی شرارت، دست به اعمال شریرانه زدهاند و همه سخنان سختی که گناهکاران خدا ناشناس بر ضد خدا گفتهاند، محکوم سازد » (یهودا آیات ۱۴ و ۱۵).

هزار سال پیش از آنکه عیسی به این زمین بیاید، داود پادشاه نیز آمدن مسیح موعود برای گرد هم آوردن قوم خدا را پیشگویی نمود. « خدای ما میآید، امّا نه در سکوت، بلکه با آتش سوزنده که در پیشاپیش اوست و توفان سهمگین که در اطراف اوست. آسمانها و زمین را به گواهی میطلبد تا بر قوم خود داوری کند. او میفرماید: جمع شوید ای مؤمنانی که با قربانیهای خود با من پیمان بستید » (مزامیر باب ۵۰ آیات ۳ تا ۵).

آمدن دوباره عیسی بطور نزدیک با ظهور اول وی مرتبط است. نبوتهایی که تولد و رسالت او را پیشگویی نمودند، (برای مثال، پیدایش باب ۳ آیه ۱۵، میکا باب ۵ آیه ۲، اشعیا باب ۱۱ آیه ۱، دانیال باب ۹ آیات ۲۵ و ۲۶) بنیان امید و اطمینان ما، به وعدههای مربوط به آمدن دوباره او استوار است. مسیح « ظاهر شد تا با مرگ خود به عنوان قربانی، گناه را از بین ببرد… مسیح نیز یک بار به عنوان قربانی تقدیم شد تا بار گناهان آدمیان را به دوش گیرد و بار دوم که ظاهر شود برای کفارهً گناهان نخواهد آمد، بلکه برای نجات آنانی که چشم به راه او هستند میآید » (عبرانیان باب ۹ آیات ۲۶ و ۲۸).

John 21

¹After these things Jesus manifested himself again to the disciples at the sea of Tiberias; and he manifested i on this wise. ²There was together Simon Peter, and Thomas called Didymus, and Nathanael of Cana in Galilee, and the [sons] of Zebedee, and two other of his disciples. ³ Simon Peter saith unto them, I go a fishing. They say unto him, We also come with thee. They went forth, and entered into the boat; and that night they took nothing. ⁴But when day was now breaking, Jesus stood on the beach: yet the disciples knew not that it was Jesus. ⁵Jesus therefore saith unto them, Children, have ye aught to eat? They answered him, No. ⁶ And he said unto them, Cast the net on the right side of the boat, and ye shall find. They cast therefore, and now they were not able to draw it for the multitude of fishes. ⁷That disciple therefore whom Jesus loved saith unto Peter, It is the Lord. So when Simon Peter heard that it was the Lord, he girt his coat about him (for he was naked), and cast himself into the sea. ⁸But the other disciples came in the little boat (for they were not far from the land, but about two hundred cubits off), dragging the net [full] of fishes. ⁹So when they got out upon the land, they see a fire of coals there, and fish laid thereon, and bread. ¹⁰Jesus saith unto them, Bring of the fish which ye have now taken. ¹¹Simon Peter therefore went up, and drew the net to land, full of great fishes, a hundred and fifty and three: and for all there were so many, the net was not rent. ¹²Jesus saith unto them, Come [and] break your fast. And none of the disciples durst inquire of him, Who art thou? knowing that it was the Lord. ¹³Jesus cometh, and taketh the bread, and giveth them, and the fish likewise. ¹⁴This is now the third time that Jesus was manifested to the disciples, after that he was risen from the dead. ¹⁵So when they had broken their fast, Jesus saith to Simon Peter, Simon, [son] of John, lovest thou me more than these? He saith unto him, Yea, Lord; thou knowest that I love thee. He saith unto him, Feed my lambs. ¹⁶He saith to him again a second time, Simon, [son] of John, lovest thou me? He saith unto him, Yea, Lord; thou knowest that I love thee. He saith unto him, Tend my sheep. ¹⁷He saith unto him the third time, Simon, [son] of John, lovest thou me? Peter was grieved because he said unto him the third time, Lovest thou me? And he said unto him, Lord, thou knowest all things; thou knowest that I love thee. Jesus saith unto him, Feed my sheep. ¹⁸Verily, verily, I say unto thee, When thou wast young, thou girdedst thyself, and walkedst whither thou wouldest: but when thou shalt be old, thou shalt stretch forth thy hands, and another shall gird thee, and carry thee whither thou wouldest not. ¹⁹Now this he spake, signifying by what manner of death he should glorify God. And when he had spoken this, he saith unto him, Follow me. ²⁰ Peter, turning about, seeth the disciple whom Jesus loved following; who also leaned back on his breast at the supper, and said, Lord, who is he that betrayeth thee? ²¹Peter therefore seeing him saith to Jesus, Lord, and what shall this man do? ²²Jesus saith unto him, If I will that he tarry till I come, what [is that] to thee? Follow thou me. ²³ This saying therefore went forth among the brethren, that that disciple should not die: yet Jesus said not unto him, that he should not die; but, If I will that he tarry till I come, what [is that] to thee? ²⁴This is the disciple that beareth witness of these things, and wrote these things: and we know that his witness is true. ²⁵And there are also many other things which Jesus did, the which if they should be written every one, I suppose that even the world itself would not contain the books that should be written.

John 20

¹Now on the first [day] of the week cometh Mary Magdalene early, while it was yet dark, unto the tomb, and seeth the stone taken away from the tomb. ²She runneth therefore, and cometh to Simon Peter, and to the other disciple whom Jesus loved, and saith unto them, They have taken away the Lord out of the tomb, and we know not where they have laid him. ³Peter therefore went forth, and the other disciple, and they went toward the tomb. ⁴And they ran both together: and the other disciple outran Peter, and came first to the tomb; ⁵and stooping and looking in, he seeth the linen cloths lying; yet entered he not in. ⁶Simon Peter therefore also cometh, following him, and entered into the tomb; and he beholdeth the linen cloths lying, ⁷and the napkin, that was upon his head, not lying with the linen cloths, but rolled up in a place by itself. ⁸Then entered in therefore the other disciple also, who came first to the tomb, and he saw, and believed. ⁹For as yet they knew not the scripture, that he must rise from the dead. ¹⁰So the disciples went away again unto their own home. ¹¹But Mary was standing without at the tomb weeping: so, as she wept, she stooped and looked into the tomb; ¹²and she beholdeth two angels in white sitting, one at the head, and one at the feet, where the body of Jesus had lain. ¹³And they say unto her, Woman, why weepest thou? She saith unto them, Because they have taken away my Lord, and I know not where they have laid him. ¹⁴When she had thus said, she turned herself back, and beholdeth Jesus standing, and knew not that it was Jesus. ¹⁵Jesus saith unto her, Woman, why weepest thou? whom seekest thou? She, supposing him to be the gardener, saith unto him, Sir, if thou hast borne him hence, tell me where thou hast laid him, and I will take him away. ¹⁶Jesus saith unto her, Mary. She turneth herself, and saith unto him in Hebrew, Rabboni; which is to say, Teacher. ¹⁷Jesus saith to her, Touch me not; for I am not yet ascended unto the Father: but go unto my brethren, and say to them, I ascend unto my Father and your Father, and my God and your God. ¹⁸Mary Magdalene cometh and telleth the disciples, I have seen the Lord; and [that] he had said these things unto her. ¹⁹When therefore it was evening, on that day, the first [day] of the week, and when the doors were shut where the disciples were, for fear of the Jews, Jesus came and stood in the midst, and saith unto them, Peace [be] unto you. ²⁰And when he had said this, he showed unto them his hands and his side. The disciples therefore were glad, when they saw the Lord. ²¹Jesus therefore said to them again, Peace [be] unto you: as the Father hath sent me, even so send I you. ²²And when he had said this, he breathed on them, and saith unto them, Receive ye the Holy Spirit: ²³whose soever sins ye forgive, they are forgiven unto them; whose soever i ye retain, they are retained. ²⁴But Thomas, one of the twelve, called Didymus, was not with them when Jesus came. ²⁵The other disciples therefore said unto him, We have seen the Lord. But he said unto them, Except I shall see in his hands the print of the nails, and put my hand into his side, I will not believe. ²⁶And after eight days again his disciples were within, and Thomas with them. Jesus cometh, the doors being shut, and stood in the midst, and said, Peace [be] unto you. ²⁷Then saith he to Thomas, Reach hither thy finger, and see my hands; and reach i thy hand, and put it into my side: and be not faithless, but believing. ²⁸ Thomas answered and said unto him, My Lord and my God. ²⁹ Jesus saith unto him, Because thou hast seen me, thou hast believed: blessed [are] they that have not seen, and [yet] have believed. ³⁰Many other signs therefore did Jesus in the presence of the disciples, which are not written in this book: ³¹but these are written, that ye may believe that Jesus is the Christ, the Son of God; and that believing ye may have life in his name

John 19

¹Then Pilate therefore took Jesus, and scourged him. ²And the soldiers platted a crown of thorns, and put it on his head, and arrayed him in a purple garment; ³and they came unto him, and said, Hail, King of the Jews! and they struck him with their hands. ⁴And Pilate went out again, and saith unto them, Behold, I bring him out to you, that ye may know that I find no crime in him. ⁵Jesus therefore came out, wearing the crown of thorns and the purple garment. And i saith unto them, Behold, the man! ⁶When therefore the chief priests and the officers saw him, they cried out, saying, Crucify [him], crucify [him]! Pilate saith unto them, Take him yourselves, and crucify him: for I find no crime in him. ⁷The Jews answered him, We have a law, and by that law he ought to die, because he made himself the Son of God. ⁸When Pilate therefore heard this saying, he was the more afraid; ⁹and he entered into the Praetorium again, and saith unto Jesus, Whence art thou? But Jesus gave him no answer. ¹⁰Pilate therefore saith unto him, Speakest thou not unto me? Knowest thou not that I have power to release thee, and have power to crucify thee? ¹¹Jesus answered him, Thou wouldest have no power against me, except it were given thee from above: therefore he that delivered me unto thee hath greater sin. ¹²Upon this Pilate sought to release him: but the Jews cried out, saying, If thou release this man, thou art not Caesar’s friend: every one that maketh himself a king speaketh against Caesar. ¹³When Pilate therefore heard these words, he brought Jesus out, and sat down on the judgment-seat at a place called The Pavement, but in Hebrew, Gabbatha. ¹⁴Now it was the Preparation of the passover: it was about the sixth hour. And he saith unto the Jews, Behold, your King! ¹⁵ They therefore cried out, Away with [him], away with [him], crucify him! Pilate saith unto them, Shall I crucify your King? The chief priests answered, We have no king but Caesar. ¹⁶ Then therefore he delivered him unto them to be crucified. ¹⁷They took Jesus therefore: and he went out, bearing the cross for himself, unto the place called The place of a skull, which is called in Hebrew, Golgotha: ¹⁸where they crucified him, and with him two others, on either side one, and Jesus in the midst. ¹⁹And Pilate wrote a title also, and put it on the cross. And there was written, JESUS OF NAZARETH, THE KING OF THE JEWS. ²⁰This title therefore read many of the Jews, for the place where Jesus was crucified was nigh to the city; and it was written in Hebrew, [and] in Latin, [and] in Greek. ²¹The chief priests of the Jews therefore said to Pilate, Write not, The King of the Jews; but that he said, I am King of the Jews. ²²Pilate answered, What I have written I have written. ²³The soldiers therefore, when they had crucified Jesus, took his garments and made four parts, to every soldier a part; and also the coat: now the coat was without seam, woven from the top throughout. ²⁴They said therefore one to another, Let us not rend it, but cast lots for it, whose it shall be: that the scripture might be fulfilled, which saith, They parted my garments among them, And upon my vesture did they cast lots.

²⁵These things therefore the soldiers did. But there were standing by the cross of Jesus his mother, and his mother’s sister, Mary the i of Clopas, and Mary Magdalene. ²⁶ When Jesus therefore saw his mother, and the disciple standing by whom he loved, he saith unto his mother, Woman, behold thy son! ²⁷Then saith he to the disciple, Behold, thy mother! And from that hour the disciple took her unto his own [home]. ²⁸After this Jesus, knowing that all things are now finished, that the scripture might be accomplished, saith, I thirst. ²⁹There was set there a vessel full of vinegar: so they put a sponge full of the vinegar upon hyssop, and brought it to his mouth. ³⁰When Jesus therefore had received the vinegar, he said, It is finished: and he bowed his head, and gave up his spirit. ³¹The Jews therefore, because it was the Preparation, that the bodies should not remain on the cross upon the sabbath (for the day of that sabbath was a high [day]), asked of Pilate that their legs might be broken, and [that] they might be taken away. ³²The soldiers therefore came, and brake the legs of the first, and of the other that was crucified with him: ³³but when they came to Jesus, and saw that he was dead already, they brake not his legs: ³⁴howbeit one of the soldiers with a spear pierced his side, and straightway there came out blood and water. ³⁵And he that hath seen hath borne witness, and his witness is true: and he knoweth that he saith true, that ye also may believe. ³⁶For these things came to pass, that the scripture might be fulfilled, A bone of him shall not be broken. ³⁷And again another scripture saith, They shall look on him whom they pierced. ³⁸And after these things Joseph of Arimathaea, being a disciple of Jesus, but secretly for fear of the Jews, asked of Pilate that he might take away the body of Jesus: and Pilate gave i leave. He came therefore, and took away his body. ³⁹And there came also Nicodemus, he who at the first came to him by night, bringing a mixture of myrrh and aloes, about a hundred pounds. ⁴⁰So they took the body of Jesus, and bound it in linen cloths with the spices, as the custom of the Jews is to bury. ⁴¹Now in the place where he was crucified there was a garden; and in the garden a new tomb wherein was never man yet laid. ⁴²There then because of the Jews’ Preparation (for the tomb was nigh at hand) they laid Jesus.